Ze is ondernemer, heeft een eigen theatershow, schrijft columns en is spreker. Je kunt Anne-Marije Buckens (35) gerust een duizendpoot noemen. Wat al die activiteiten aan elkaar verbindt? Overal krijgen 50-plussers een hoofdrol. Binnen haar bedrijf 50 Company helpt Anne-Marije deze doelgroep aan een nieuwe baan. En onderweg bevrijdt ze 50-plussers van alle labels die ze opgeplakt hebben gekregen. Benieuwd naar haar visie op ouder worden, goed werkgeverschap en de lessen die ze leerde? In dit artikel vertelt ze er meer over.
“Ik heb learning en development gestudeerd, waarbij de focus lag op de ontwikkeling van mensen binnen organisaties. Wat me stoorde, was dat er weinig aandacht was voor leerlijnen voor 50-plussers, terwijl in die periode de kranten vol stonden met nieuws over de verhoogde pensioenleeftijd. Ik dacht: mooi dat die pensioenleeftijd hoger wordt, maar zo valt wel een hele generatie tussen wal en schip. Daarom studeerde ik af op dit thema. Ik vroeg me af: wie is de 50-plusser écht? En hoe denken werkgevers nu daadwerkelijk over deze doelgroep. Sindsdien heeft dit onderwerp me niet meer losgelaten! Al tijdens mijn studie ben ik mijn bedrijf begonnen.”
“Eigenlijk zijn werkgevers best positief. Maar waar het spaak loopt, was dat er bepaalde eisen werden gesteld bij sollicitaties. Daar voldoet deze doelgroep vaak niet aan. Ze weten zichzelf niet goed te verkopen. En dat terwijl de jongere generatie als het ware met een selfiestick in de hand geboren is. Over zichzelf praten, dat vindt de gemiddelde 50-plusser best lastig. Logisch ook. Als je tijdens je scholing en in je opvoeding meekreeg en je mond kunt houden. Ik denk dat 50-plussers meer geliefd zijn op de arbeidsmarkt dan gedacht, maar vraag en aanbod weten elkaar niet altijd te vinden.”
“Wat ik vaak zie, is dat mensen in hun jeugd een label opgeplakt hebben gekregen. Op jonge leeftijd krijg je bijvoorbeeld al te horen: jij bent niet creatief, kunt niet rekenen of bent niet sociaal. Terwijl ik dan tegenover me een enorm sociaal of creatief persoon zie. Die labels, neem je vaak je leven lang mee. Ik probeer die labels eraf te halen en samen te kijken naar waar iemand wél goed in is. Daar zit het goud. En dan merken 50’ers dat een hele nieuwe carrière of werken in een andere branche toch nog mogelijk is. Stel je bent directiesecretaresse bij een bank en de zorg trekt je, waarom zou je dan geen secretaresse in een ziekenhuis kunnen zijn?”
“Zeker, en dat is heel frustrerend. Ik denk dat we af moeten van het idee dat een junior altijd een jong iemand is. Stel: je hebt altijd als stratenmaker gewerkt, maar je knieën protesteren. Dan kun je een opleiding tot leermeester gaan volgen. Maar als je vervolgens overal wordt afgewezen omdat je daar geen ervaring mee hebt, kom je niet verder. Werkgevers en HRM’ers moeten verder kijken dan alleen de papieren en werkervaring. Kijk iemand echt in de ogen en zie wat zijn of haar talenten zijn.”
“Ik zie het als een groot geluk dat ik als 35-jarige al zo veel levenslessen heb meegekregen. Mede hierom ben ik niet bang om ouder te worden. Als je het op de juiste manier doet, dan staat je nog veel moois te wachten. Je wordt steeds wijzer. Al zal ik niet ontkennen dat ik een potje antirimpelcrème op mijn nachtkastje heb staan. En het is ook zo dat sommige dingen nou eenmaal minder goed gaan als je ouder wordt, zoals iets onthouden of nieuwe systemen onder de knie krijgen. Maar als werkgevers daar rekening mee houden, is dat geen enkel probleem. Geef die oudere medewerker even de tijd om aan een nieuw ICT-systeem te wennen, dan voorkom je weerstand en frustratie.”
“Ik zie vaak dat mensen spijt hebben van de dingen die ze niet gedaan hebben. Ze leven met de handrem erop, omdat ze bang zijn voor wat anderen mensen ‘wel niet zouden denken’. Maar de buurman, je ouders, je partner, vrienden of buren zijn daar echt niet de hele dag mee bezig. Het is het niet waard om afstand te doen van je eigen dromen en ambities.”
“In het ideale geval werken alle vier de verschillende generaties binnen je organisatie. Door samen te werken ontstaat er begrip en nieuwe inzichten. Dan kunnen we af van vooroordelen als de ouderwetse boomer of de luie millennial.”
“Blijf investeren in 50-plussers. De grootste valkuil is denken: dat is een stabiele kracht, die redt zichzelf wel en heeft geen opleiding meer nodig. Blijf met elkaar in gesprek, vraag waar iemand tegenaan loopt en waar de medewerker hulp bij kan gebruiken. Daarnaast is waardering voor iedereen belangrijk, zeker ook voor 50-plussers. Dat hoeft echt niet in de vorm van salaris te zijn, een compliment kan heel veel betekenen.”
“Ik zou het heel mooi vinden als we als samenleving dan van de beperkende overtuigingen af zijn. Dat we stoppen met labelen. Ik zou het mooi vinden als we een voorbeeld kunnen nemen aan een land als Japan, waar ouder worden ontzettend gewaardeerd wordt en levenswijsheid veel waard is. Wij leven in een samenleving waar alles jong, strak, hip en snel moet. Het zou prachtig zijn als we over tien jaar wat meer respect hebben voor ouder worden, dat meer waarderen én er meer rolmodellen zijn.”
