Twee jaar geleden zat ik in de trein van Londen naar het vliegveld. Het was een ochtendtrein, dus de meeste passagiers leken op weg naar hun werk, school of, net als ik, het vliegveld. En zoals vrijwel iedere passagier die alleen in de trein zit, zat ik wat voor me uit te staren, een krantje te lezen en te friemelen met mijn telefoontje. En oh ja, stiekem natuurlijk zitten gluren naar andere passagiers. Tegenover mij zat een stelletje uit Italië zacht te praten. Ik wist eerlijk gezegd niet dat het bestond; Italianen die zachtjes praten in een openbare gelegenheid. Natuurlijk wapperden ze daarbij wel flink met hun handen, om het gebrek aan volume in fysieke zin goed te maken.
Net toen ik me begon af te vragen waar ze het over zouden hebben, begon het telefoontje van het slapende meisje schuin tegenover mij luid te rinkelen. Ze schrok wakker, keek verschrikt om zich heen en wreef eens flink door haar rood doorlopen ogen. Deed me denken aan die ene keer dat ik lang geleden in slaap was gevallen in de trein naar Amsterdam, halverwege gewekt werd door de conducteur, volledig verwilderd om me heen keek en hem licht paniekerig mijn kaartje liet zien. Mijn medepassagiers, die ik tot dat moment helemaal niet had opgemerkt, konden hun lach daarbij niet onderdrukken, wat vast werd versterkt door het feit dat ik tijdens mijn diepe slaap mijn nette pak had ondergekwijld.
Maar goed, terug naar de schone slaapster schuin tegenover mij, die inmiddels haar telefoon had opgenomen. Aan de lijn had ze haar beste vriendin die reuze benieuwd was hoe het met haar ging. Nou, het ging heel goed met haar. In geuren en kleuren vertelde ze dat ze een onvergetelijke avond had gehad. Ze was een ontzettend knappe jongen tegengekomen in een club, waar ze met elkaar aan de praat waren geraakt. Maar wat er zich daarna had afgespeeld was als in een droom: de avond was voorbij gevlogen, ze hadden gedanst, nummers uitgewisseld en toen zij de laatste trein naar huis had gemist, had hij haar, als een ware prins op het witte paard, aangeboden om de nacht bij hem door te brengen. Hoe kon zij daar nou nee tegen zeggen, want, zo zei ze nog steeds volledig overdonderd: ‘These kind of things are only supposed to happen in films, but not to me in real life, right?’ Tja, u raadt al hoe dit verhaal verder ging. Ik hoefde daar overigens niet naar te raden , want ieder detail van haar verhaal was voor iedereen in de coupé letterlijk te volgen. En dat maakte haar niks uit. Je zou het bijna asociaal gedrag hebben kunnen noemen, als het verhaal niet zo ontzettend mooi was geweest.
Een paar weken terug zat ik weer in dezelfde trein naar Londen. Mijn oog viel op een reclameboodschap van een van de grootste datingsites van Engeland; match.com. Want hoe romantisch het sprookje van die magische ontmoeting van de schone slaapster ook was, de werkelijkheid is vaak anders. Relaties beginnen in deze tijd zelden met een spontane eerste ontmoeting in het echte leven, maar met een eerste kennismaking online. Via social media, op een datingsite of op een jobboard als het gaat om een zakelijke (arbeids)relatie. Inmiddels wordt ongeveer 80% van alle matches op de arbeidsmarkt gedreven door online tools. Dat gaat sneller, makkelijker en vaak zelfs beter dan offline. Het moderne uitzendbureau beschikt in mijn ogen niet langer over een uitgebreid vestigingennetwerk waar alle werkzaamheden rondom de match plaatsvinden.
Ik geloof in online, klantvriendelijke en professionele matching vanuit een centrale locatie. Maar uiteindelijk gaat het bij het aangaan en onderhouden van iedere relatie vooral om persoonlijk contact, offline en dichtbij. Je raakt online met elkaar bekend, maar goed bekend met elkaar wordt je uiteindelijk door persoonlijke ontmoetingen. Dat was mijn inzicht bij het lezen van de treinreclame van match.com. Deze datingsite huurt regelmatig een aantal treinstellen af voor de singles die elkaar online hebben leren kennen op hun site. Kunnen ze na hun eerste online ontmoetingen hun eerste offline kennismaking met de potentiële partner van hun dromen in een trein laten plaatsvinden. ‘We ontmoetten elkaar voor het eerst in een trein…..’ klinkt romantischer dan ‘We kennen elkaar van internet’, als je later op de bruiloft mag vertellen hoe je elkaar voor het eerst hebt ontmoet. Misschien zelfs net zo romantisch als die eerste ontmoeting van de schone slaapster…
