Ik herinner het mij nog als de dag van gisteren; snuffelstage op de middelbare school. Ik had geen idee wat ik later wilde gaan doen, ‘als het maar iets met mensen is.’ Vager kan het niet worden, dus vol goede moed werd ik met een vriend afgezet bij een GGZ-instelling om een dag mee te lopen met een behandelend psychiatrisch verpleegkundige. Na een korte rondleiding was het tijd om een beter beeld te krijgen van de cliënten die in aanmerking komen voor opname. Eén van de stappen die in dat proces worden doorlopen, is het afnemen van een aantal testen om te bepalen wat de mentale capaciteiten van de cliënt zijn. Ook wij mochten deze testen gaan maken. ‘Appeltje, eitje,’ zo dacht ik bij mezelf.
Vormpjes
En de eerste testen voltooide ik dan ook met groot gemak. Maar toen was het tijd voor een ‘eenvoudig testje’, waarbij ik met een aantal zwart en wit gekleurde vormen een voorbeeldvorm moest namaken. U kent het wel, twee witte driehoeken, een zwart vierkant en een rechthoek die op miraculeuze wijze omgetoverd dienen te worden in een zwaan. Of zoiets. Het eerste voorbeeld lukte me nog, maar bij het tweede voorbeeld ging het helemaal mis. Terwijl mijn beta-vriend naast mij met het grootste gemak 17 vormpjes in rap tempo neerlegde in de vorm van een immense kathedraal, dansten de zielige 5 vormpjes voor mijn ogen. Men zegt dat ‘trial and error’ een beproefde lesmethodiek kan zijn; ‘van proberen kun je leren,’ roept mijn 3-jarige dochter regelmatig. Maar ik kan u verzekeren: proberen kan enorm frustreren. Want wat ik ook probeerde, die 5 duivelse vormpjes kreeg ik maar niet op een goede manier bij elkaar gelegd. Sterker nog, ik zou zweren dat de zwart-witte vormpjes me aan het uitlachen waren. Dit baarde me extra zorgen, want alleen dat is al genoeg reden om een snuffelstage om te buigen in een opname, toch? En in welke bocht mijn beta-vriend zich ook wrong, hij kreeg het maar niet aan me uitgelegd hoe ik mijn taak moest volbrengen. We spraken beiden Nederlands, maar hij had net zo goed Chinees kunnen praten.
Inzicht
Dit lesje in nederigheid leidde me, als lijdend voorwerp, tot een inzicht: natuurlijk, hoe vaker je iets probeert en oefent, hoe beter je er in wordt. Maar hoe hard je ook je best doet, sommige dingen kun je niet leren. Hoe goed ik mijn best ook doe, een atleet zal ik nooit worden en de wiskunde olympiade zal ik ook niet winnen. Er is geen opleiding die me hierbij zou hebben geholpen…
‘Wat een rare snuiter, die Driessen!’, zult u wellicht inmiddels bij uzelf denken. Vernieuwen wij als Driessen ons totale opleidingsaanbod en vertel ik vervolgens een verhaaltje over het feit dat sommige zaken niet te leren zijn. Er is echter wel een reden waarom ik mijn eigen ruiten met verve ingooi.
Een dikke 9!
Wat mij namelijk altijd is opgevallen is dat het aannemen van nieuwe collega’s altijd gebeurt, omdat die kandidaat ergens goed in is. Zodra de collega echter in dienst is getreden, gaat het vanaf die dag in het kader van ontwikkelingsgesprekken meestal over die punten waar hij niet goed genoeg in is. Gelukkig kan hij met opleidingen dat tekort aan kennis of vaardigheden bijspijkeren. En dat is een prima reden om een goede opleiding te volgen. Maar laten we eerlijk zijn: zoals ik ondanks een universitaire studie nooit die kathedralen heb leren bouwen, zo zullen opleidingen van iemand die op bepaalde aspecten ‘een vijfje’ scoort niet gauw een ‘negen’ maken. Een mooie ‘zeven’ is dan eerder realistisch. Maar uw organisatie heeft juist ook die negens nodig om uit te kunnen blinken en succesvol te zijn. Wij nodigen u van harte uit om, natuurlijk onder andere met behulp van het vernieuwde Driessen Opleidingen, van alle zevens en de achten in uw organisatie dikke negens te maken. Ik garandeer u dat we daar met z’n allen heel erg vrolijk van worden. En dat is ook wat waard, toch?
drs. Jeroen Driessen
directeur
