Dat de arbeidsmarkt krap is geworden, behoeft naar mijn mening geen enkel betoog. Dat we in een tijd leven waarin zo ongeveer alles duurder wordt, heeft ook weinig toelichting nodig. Dat leidt er inmiddels toe dat vakbonden een oproep doen tot inflatiecorrectie en organisaties worstelen met de verhogingen van salarissen aan het einde van het jaar. Want de arbeidsmarkt wordt krapper en medewerkers stellen hogere eisen, zowel aan banen als vacatures.
Schaarse medewerkers vragen inmiddels meer en zijn daarom voor een werkgever duurder. Soms zelfs enorm veel duurder. Denk maar eens aan de kosten voor Christiano Ronaldo. Een schaars profiel op de markt met specifieke vaardigheden en competenties waarvoor 200 miljoen euro per jaar wordt betaald. Een ander schaars profiel, Lionel Messi, verdiende tot dat moment het meest. Een schamele 75 miljoen euro per jaar. En voor een ander schaars profiel, te weten Haaland, is de verwachting dat hij de eerste voetballer wordt met een transfersom van 1 miljard. Euro’s wel te verstaan. En wat zou dit in een team doen als de verschillen tussen spelers zo groot zijn? De eerste barstjes waren bij het team van Portugal, waar Ronaldo voor uit komt, zichtbaar. Het multitalent startte op de bank, ondanks zijn nieuwe inkomen dat je alleen voor een zeer uitzonderlijk profiel op tafel legt.
Vaak wordt gesteld dat dit nu eenmaal de nieuwe werkelijkheid is en het verhaal achter vraag een aanbod. Ik zal wel naïef zijn, maar uiteindelijk moeten deze spelers ergens van betaald worden; namelijk via de consument de verliefd wordt op de unieke spelers of zich verbonden voelen met een club. Merchandising van shirts brengt bijvoorbeeld geld in het laatje om salarissen van te betalen. Een kindershirt van bijvoorbeeld Barcelona kost 69,95 euro. Wil je een nummer en een opdruk erbij, dan komt daar zo’n 18 euro bij. Een broekje en sokken maken het tenue compleet en dat maakt dat je voor ruim 150 euro je kind in een mooi nieuw tenue hebt gestoken. Mensen maken zelf de keuze of ze in zo’n tenue voor hun kind investeren, maar ik ben persoonlijk in de stellige overtuiging dat de absurde salarissen wel leiden tot een enorme irrealistische kostenpost voor de consument.
In het nieuws kwam tijdens het WK dat Argentijnse supporters bereid zijn geweest om hun auto te verkopen om aanwezig te kunnen zijn bij een voetbalwedstrijd om het ‘schaarse en zeldzame profiel’ Messi in levenden lijve te zien spelen. Mensen die het zich eigenlijk niet kunnen veroorloven. Je kunt ook te ver gaan in je adoratie.
Op de arbeidsmarkt zie ik de eerste tekenen dat opdrachtgevers bereid zijn te betalen voor een minder schaars profiel dat ze zich eigenlijk ook niet kunnen veroorloven. Want een nieuwe medewerker meer betalen dan de zittende populatie kan barstjes in het team opleveren, zoals dat ook bij het team van Portugal gebeurde. Uiteraard is het van belang dat je kwantitatieve bezetting op orde is en kan het zijn dat je als werkgever soms wat water bij de wijn moet doen. Maar let er wel op dat de balans overeind blijft. Ondanks dat de werknemer aan de macht is.
Ik hoop dat vakbonden zich realiseren dat de wens tot inflatiecorrectie ook leidt tot kostenstijging van de producten of diensten die ze leveren. En die kostenstijging zal toch weer door de consument betaald gaan worden. We moeten wennen aan de hogere kosten, want alles compenseren is helaas onmogelijk. En misschien moeten we ook wel wennen aan het feit dat we minder moeten willen. Na tijden van economische voorspoed is wellicht de tijd aangebroken van een pas op de plaats. Behalve dan voor Messi en Ronaldo.
Michel van Hoeij is directeur bij Jeij. Neem voor meer informatie over het vinden van talenten met karakter, een kijkje op de website van Jeij.
