De afgelopen acht jaar nam het percentage werknemers met een beperking in dienst bij gewone bedrijven met 85 procent toe. Er werken nu 35.400 mensen met een beperking via sociale werkbedrijven bij gewone werkgevers. Dit meldt Cedris, de brancheorganisatie van sociale werkgelegenheids- en reïntegratiebedrijven in Nederland.
Uit cijfers van de sociale werkbedrijven blijkt dat in 2005 negentien procent van de Wsw’ers via sociale werkbedrijven bij gewone werkgevers werkte. Dat percentage steeg de afgelopen jaren naar 34 procent. Bij Wsw’ers gaat het om mensen die door een psychische, lichamelijke of verstandelijke beperking het minimumloon niet kunnen verdienen.
Het overgrote deel van de mensen met een beperking in dienst bij gewone bedrijven is daar gedetacheerd. Cedris stelt dat detachering een succesvolle manier is om mensen met een beperking aan werk te helpen bij gewone werkgevers. Het formele werkgeverschap ligt dan bij het sociale werkbedrijf, dat zorgt voor de begeleiding en administratieve rompslomp. De ondernemer betaalt een inleenvergoeding. Volgens Cedris weten veel gemeenten echter nog niet of ze na de invoering van de Participatiewet nieuwe mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt gaan detacheren.
Job Cohen, voorzitter van Cedris: “Uit een inventarisatie van Cedris blijkt dat de helft van de sociale werkbedrijven aangeeft dat hun gemeenten nog geen afspraken hebben gemaakt over nieuwe detacheringen vanaf 2015. Daar maak ik mij grote zorgen over. Er is toegezegd dat er 125.000 banen moeten komen voor mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt. Detacheringen zijn van cruciaal belang om dat aantal te halen. Met detachering kun je zorgen en risico’s bij ondernemers wegnemen, vervanging bij ziekte en vakantie en begeleiding op de werkvloer regelen. Met zo’n totaalpakket maak je het voor ondernemers interessant om met de doelgroep in zee te gaan. Daarom is het belangrijk dat gemeenten ook na 2015 nieuwe mensen detacheren.”
Verder laten de cijfers van Cedris zien dat ook veel mensen aangewezen blijven op beschut werk. Volgens Cohen verhult de spectaculaire stijging van de afgelopen jaren niet dat een forse groep mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt aangewezen is op beschut werk. Dat is soms tijdelijk, soms voor altijd. “Door de bezuinigingen aarzelen veel gemeenten nu om te investeren in nieuw beschut werk voor de zwakste groep. Bij zo’n tien procent van de sociale werkbedrijven blijken de gemeenten geen beschutte werkplekken te realiseren. Maar dat is doodzonde.
Echt, betaald werk is van grote betekenis voor mensen die niet bij gewone werkgevers kunnen werken. Bovendien pakt een alternatief voor gemeenten financieel niet per se beter uit: dan moeten gemeenten een uitkering betalen of kiezen voor duurdere ondersteuning, zoals dagbesteding”, aldus Cohen.
Bron: Cedris
