Ik heb bewondering voor ‘de mens’. Want het is nogal wat: wat we allemaal moeten, moeten kunnen, moeten zien, moeten doen en moeten willen. Primair willen we allemaal hetzelfde volgens mij. Een goede gezondheid, fijne relatie, leuke baan en misschien zelfs een gezin.
Een baan is hierbij erg belangrijk voor het levensgeluk. Het liefst een baan waar je met passie en plezier een bijdrage levert aan collega’s, klanten, het bedrijf of de maatschappij. Het gevoel hebben nuttig te zijn en ertoe doen. Het is voor veel mensen een hele (soms levenslange) zoektocht. Een baan vinden die écht bij je past, met alle gewenste voorwaarden die we daarbij graag zien.
“Ik ben zo trots op mijn werk” – Jennifer
De participatiewet die 3 jaar geleden is ingevoerd, moest ervoor zorgen dat meer mensen werk vinden, ook mensen met een arbeidsbeperking, wat ik liever vervang door ‘mensen met speciale arbeidswensen’. Helaas hebben door deze wet relatief minder mensen met speciale arbeidswensen een baan gevonden en/of behouden, dan in de tijd dat de sociale werkplek nog bestond, volgens onderzoek van SCP.
“Het geeft me een fijn gevoel een bijdrage te leveren aan de maatschappij” – Sven
Mijn collega’s bij Driessen met een WAJONG achtergrond hebben hard moeten werken om te komen waar ze nu zijn. Als kind kwamen zij erachter dat het “standaard scholensysteem” niet past bij hun speciale leerwensen. Wat een zoektocht en soms een gevecht moet dat zijn geweest. Want zoals mijn oma altijd zegt: “Je kunt maar beter zo gewoon mogelijk zijn of doen, dan heb je in het leven de minste weerstand.”
“Ik denk wel dat ik het kan, dus dan doe ik het ook” – Bram
Wanneer de leeftijd van 21 wordt bereikt, hoor je klaar te zijn voor het echte leven. Je bent immers volwassen. Sommige mensen komen er op dit moment wederom achter dat je niet past in het standaard plaatje van deze volwassen wereld. Tegelijkertijd is daar een ontzettende drive om een bijdrage te leveren aan de maatschappij, nuttig te zijn en een eigen salaris te verdienen. Daarom is solliciteren een logische vervolgstap. Hoe heftig is het dat bijna alle bedrijven het schaap met de 7 poten zoekt? En jij het gevoel hebt en zelfs te horen krijgt dat je amper 3,5 poot hebt? Maar deze mensen met speciale arbeidswensen, inclusief hun ouders die hier niet te vergeten een erg belangrijke rol in spelen, gaan niet bij de pakken neerzitten. Zij weten als geen ander dat doorzetten loont.
“Mijn werkgever heeft mij de kans gegeven te laten zien wat ik waard ben, wat ik wel kan en niet wat ik niet kan!” – Kevin
De invoering van de participatiewet heeft er voor gezorgd dat Driessen mensen met speciale arbeidswensen een kans heeft gegeven binnen ons bedrijf. Wat begon als een visie, werd al snel praktijk. De afdeling waar ik jaren gewerkt hebt, heeft namelijk vijf collega’s werkzaam met speciale arbeidswensen. Gedurende de werving van mensen met speciale arbeidswensen merkten wij direct dat Kevin, Sven, Bram en Jennifer het DNA van ons bedrijf ademden. Humor, mensgericht en een goede werkmentaliteit. Aangenomen dus. Het is altijd spannend als een nieuwe collega start, maar dit was extra spannend. Wie begeleidt onze nieuwe collega’s intensief en dagelijks bij de werkzaamheden? Maar ook praktische zaken zoals: hoe kan Jennifer naar de toilet? Wie zorgt er voor haar lunch in de brasserie? Wie begeleidt Kevin bij ons afdelingsuitje? Gelukkig hebben wij collega’s die hier graag een steentje aan bij willen dragen, waardoor deze collega’s vooral als een verrijking van ons werk voelen.
Inmiddels horen Sven, Bram, Jennifer en Kevin helemaal bij de club. Collega’s passen zich aan daar waar nodig, zoals we bij alle collega’s doen, want “Ik ben anders, net als jij.”
Dit artikel is geschreven door Anne Smulders, werkzaam bij Driessen Groep.
